blond haar en blauwe ogen

Bugonjno 13-07-2009

Het ochtentgeloren word verstoord door gestommel op de gang. Het is namelijk al druk bij de douche, iedereen wil zich graag voor het eten nog even opfrissen. Omdat Nermin ons al vroeg wilde ophalen, was iedereen al op tijd klaar waneer Nermin aanbelt.
De werkzaamheden die deze dag op het programma stonden zijn continu aan verandering onder heven. Zo zou een deel van de groep verder gaan met het schilderen van een aantal vertrekken bij de Servische Man in het stadje Donji Vakuf. Het andere groepje ging bij Nermin verder met het schuren van de hekken voor het huis.

Eenmaal aangekomen bij het huis van de Servier, dat verscholen ligt tussen de andere huizen, blijkt dat de man vol vuur en kracht zelf is begonnen met het schoonmaken van de gang en andere vertrekken. De man die vorige week ook al bezoek had gehad van de groep heeft duideliijk baad gehad. Het is mooi te zien dat mensen die in de negatieve spiraal zitten door een postitiefe impuls zelf aan de slag gaan. Via Nermin krijgen we te horen dat de man twee dagen nodig heeft om als schoon te maken en te stukken zodat wij daarna kunnen gaan verven.

Omdat we niet bij de man terecht kunnen zijn we door gereden naar een klein huisje lang een riviertje nog geen tien kilometers buiten Donji Vakuf. Hier woonde een Bosnische man met zijn prachtige dochtertje van drie jaar oud. Achter deze twee schuilt een mooi verhaal dat eindigd in een pikzwarte nachtmerrie. De man die rond moet komen van ongeveer 200 euro per maand moet hiernaast ook voor zijn dochtertje zorgen. Alleen het triesten is dat het meisje een handicap heeft, waardoor ze nauwelijks kan lopen en constante zorg nodig heeft. Het meisje dat de naam Sheila draagt is echter een energiek meisje die helemaal opbloeide toen we er waren. Met haar blonde haren en prachtige licht blauwe ogen weet ze bij iedereen het kind in je zelf los te maken. De bedoeling is het schilderen van de eetkamer en daarna de gang. Nadat we begonen met alle vleken en spinnenwebben weg te vegen en de muur te renigen om de eerst verflaag aan te brengen. De muren worden geverft met het, nooit uit de mode rakende, kleur wit. Omdat de verf dik is moet de verdund worden met water, het doceren gaat met de hand. Na dat ongeveer de helft van de eetkamer klaar was werden we uitgenodigd voor de koffie. Echter lusten een aantal van ons geen kofie en werd er speciaal voor ons cola gekocht. Ik zelfwas een van deze cola pacienten en bij de wetenschap dat dit speciaal werd gehaal voor ons voelde ik mijn een beetje schuldig. Tegen twee uur werden we opgehaald om te gaan eten bij Nermin. Bij het huis van Nermin aangekomen, stonden de hekken in de eerste laag verf. Als eten hadden we verschillende worstjes die op de BBQ waren klaargemaakt. Hierbij hadden we ook lekker brood.
Terugekomen bij Sheila en haar vader, zijn we verder gegaan met het verfen van de gang. Nadat alles klaar was, hebben we een rondje om het huis gemaakt. Toen alles was opgeruimd, redden we terug naar Bugojno. We vonden het jemmer dat we Sheila moesten achterlaten, maar er moet nog een keer worden geschilderd en we keken hier naar uit. Het meisje is zo mooi en lief dat het je raakt in je ziel. Bij het zien van haar voelde je je blij, omdat je haar en de vader helpt, maar tegelijkertijd ook de woede dat je niets kan doen. In Nederland kan dit meisje met simpele ingrepen en hulpmiddelen geholpen. Het is triest en moeilijk, eigenlijk zijn er geen woorden voor.

Nadat we thuis waren gekomen en iets hadden gedronken, gingen we met de kinderen uit de buurt spelen. Een aantal uit ons team had speelgoed voor buiten meegenomen zoals stoepkrijt, springtouwen en belleblazen. Al gauw veranderde de groen-grijze binnenplaats in een kleurrijke plek met veel kinderen en opstijgende zeepbellen. De jongens van het team gingen natuurlijk voetballen tegen de jongens uit de buurt. Er werd, door ons team, dik verloren. De buitenspelen warden afgesloten met een wedstrijd zaklopen. Dit oerhollands spelletje vonden de kinderen echt gesweldig. Het is leuk om te zien hoe de kinderen het naar hun zin hadden en er een glimlach op hun gezicht verscheen.
Na gespeeld te hebben met de kinderen zijn we met zijn allen boodschappen gaan doen en een ijsje gaan eten in Bugojno. Tijdens het boodschappen doen, werd onze nieuwschierigheid getrokken door de moskee Princere Derevhere.
In deze grote moskee van Bugojno, warden we uitgenodigd door de nachtbewaker voor een rondleiding door het gebouw. Voor velen van ons was dit het eerste bezoek aan een moskee. De moskee bestond niet alleen uit een gebedsruimte, maar ook uit verschillende educatieruimtes.





Bugojno 14-07-2009
Dinsdag was ook een heel acitieve dag! We begonnen wat later dan dat we gepland hadden en we schrokken ook behoorlijk toen de deurbel al om 8.05u ging terwijl we om 9.00u hadden afgesproken. We dachten dat Nermin , met wie we hadden afgesproken, ons zou komen halen om naar het project te brengen. Gelukkig kwam hij alleen even zeggen dat we de plek waar we de avond tevoren met kinderen hadden gespeeld, wel moesten opruimen en dat dit niet de plek is om te spelen. Die zit namelijk 100 meter verderop. Uiteindelijk hebben we nog rustig kunnen ontbijten en liepen we om 8.45 naar de kerk waar Nermin ons op stond te wachten.


Het was de eerste keer dat ons team in drie groepen werd gesplitst. Twee van ons konden aan de gang in een kamertje van 4 bij 3 meter in een flat. Hier wonen vier mensen, een vader en moeder en twee kinderen. Het was voor de werkers een eer om de muren met bananengeel te mogen verfen. De bewonders van deze kamer waren heel blij dat deze klus ze uit handen werd genomen en ze waren ook super blij en verrast met het resultaat!
In het huisje waar gister ook is geverfd, met Sheila en haar vader, hebben drie van ons alle muren een tweede laag verf gegeven. Er was alleen slechts een kwast en een verfroller waardoor iemand niet mee kon schilderen. Dit was geen probleem, want met Sheila spelen was ook een feest! Ze vond het geweldig om stevig vast gehouden te worden zodat ze kon proberen te lopen. We hadden een puzzel voor haar meegenomen waar ze zo te zien heel blij mee was. Met dit speelgoed kon de tijd ook worden benut.
Hoe weinig deze mensen ook hebben, ze zullen altijd gastvrij zijn. We kregen danook weer tussen het werk door een kopje koffie. Zodra je kopje leeg was, werd er meteen zonder te vragen weer nieuwe bijgevuld. Je moest ook zeker niet je glas, veel te sterke, maar wel dorstlessende, siroop vergeten. Dat is hier een heel normale combinatie!! Wij kregen ook een koekje bij de thee: een liga Evergeen met op de verpakking nederlandse tekst. Die koekjes missen we dus niet van thuis. Zelf vonden we het schilderwerk geod gelukt. Volgens mij was de bewoner ook heel blij en dankbaar, maar dat kon hij niet heel goed duidelijk maken. Met gebrekkig Frans kwamen we er wel. :D

Het afscheid was wel aangrijpend. Sheila was duidelijk teleurgesteld dat we weg gingen. Maarja, wat wil je als meisje van 3 in deye situatie…Haar vader leek wat makelijker bij het uitzwaaien. Hij had weer eens beyoek en hulp en dat had hij ook yeker nodig! Hij heeft in ieder geval, al de eerste keer toen wij kwamen, zijn trots kunnen laten zien. Zijn kindje, kippen, hond en tuin met heerlijk fruit.
Terwijl de groep van hierboven aan het schilderen was, werd er bij een ander familie ook hard geklust. Deze familie is islamitisch, maar een van de mannen is christen. Voor hem is een mini huisje in de achtertuin geregeld waar hij zich kan terugtrekken als hij daar behoefte aan heeft. De andere drie teamleden hielpen hier ook met schlilderen van muren en het creeeren van een fijne plek voor de man. Dit werk vraagt veel energie. Na een uitgebreide en gewaardeerde luch, kon het team de laatste dingen voor deze dag afronden. Tot nu toe eindigde alle groepen (dat waren er steeds twee, maar nu drie) op hetzelfde moment. Doordat het team vandaag meer was verspreid en we allen een ander programma hadden, zagen we elkaar in de middag weer in het appartement.
Terwijl de een vertelde over zijn ervaringen, de ander lag in te suffen op de bank en weer een ander de was deed, moest er ook worden gekookt. Vol enthousiastme gingen de koks voor vandaag aan de slag. Het reslultaat was alleen niet zoals het bedoeld was. Eigenlijk zouden we rijst eten, maar dat werd toch anders. De redden hiervoor was dat het ons wel lekker leek om bij het kokende water en de rijst paprikapoeder te doen voor wat extra smaak. Dit brandde jammer genoeg aan dus aten we maar pasta. Ook erg lekker! Nu nog leren koken zonder dat de pasta een klont is, maar je ook daadwerkelijk de pennen kan zien! Als we terug gaan, hebben we niet alleen muren geel en wit geverfd, maar ook de bodem van de pan zwart!


Het was uiteindelijk een geslaagde dag en iedereen heeft het gevoel kunnen hebben dat we echt iets voor de mensen hebben betekend. Daar komen we tenslotte voor, dus dat is mooi!